29 Eylül 2014 Pazartesi

Dünyaya Müslümanca omuz atmak

"Adam aldırmada geç git!, diyemem aldırırım. 
Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım!"
- Mehmet Âkif Ersoy

"Siyaset bizi ilgilendirmiyor demek; "Kur’an’ın yarısı ve insanlığın sorunları bizi alakadar etmiyor" demekle aynı anlama gelir."

- Prof. Dr. Necmettin Erbakan

Nice değirmenin (dolabın) döndüğü günümüz dünyasında, Müslümanca ve dolayısıyla haysiyet sahibi bir insan olarak yaşamanın yükü oldukça ağır. Bu yükü omuzlayan her insan er ya da geç siyasi bir duruş sahibi olmak zorunda. Cahit Zarifoğlu da yaşamı boyunca Müslüman duruşunu hem nazım hem de nesir biçiminde ortaya koymuş, derdine ortak aramış ve nihayet bulamamıştır. Son dediğime itiraz edenler olabilir, fakat Yedi Güzel Adam izleyerek Zarifoğlu'nu anlamak mümkün değildir. Anlamaya başlamak? O da değil. Bunun için Beyan Yayınları'ndan çıkan "Bir Değirmendir Bu Dünya", çok önemli bir kitap. Bu kitapta yer alan tüm metinler Zarifoğlu'nun siyaset ve aksiyon yazılarından müteşekkil. Yeni Devir, Millî Gazete, Mavera gibi dönemin en çok ses getiren gazete ve dergilerindeki yazıları, Zarifoğlu'nun hassasiyetlerini okumamıza vesile oluyor. Bu yazıların birçoğunu Ahmet Sağlam, Abdurrahman Cem gibi müstear isimlerle yazan Zarifoğlu, şiiriyle yapmak istediklerini 1977 - 1984 yılları arasında kaleme aldığı bu yazılarıyla yapmak istese de, tesiri oldu mu olmadı mı ortada. Yaşarken bir kıymete değer vermeyip, hakkında atıp tutma çılgınlığı hepimizi sarmışken; öldükten sonra da "Onun fikirleri 50 yıl öncesi geçerliydi" hımbıllığı da cabası. Bu hususta kendisinin vefatının ardından, 10 Haziran 1987'de Millî Gazete'de İsmet Özel'in yazdığı mektuptaki şu satırları okumamız icap ediyor:

"Ömrü içinde bütün şairlerin başına gelen O’nun da başına geldi. Yani gerçek atılımını, hangi istikamete yöneldiğini anlamakta çoğu insan yetersiz kaldı. Cahit’in böyle yetersizlikler karşısında hep olgun bir tavırla anlaşılmamanın iyi tarafını seçip benimsediğini gördüm. Kendi şiir seviyesi ile kıyas edilmeyecek ortamlarda o yine de anlamayanlara anlayacakları kadarını sunmaktan geri durmadı."

Durmadığı için de bu kitabı ayrı bir önem taşıyor. Cahit Zarifoğlu'nun hassasiyetleri sadece bizim topraklarımızı değil, başı belada olan tüm dünya Müslümanlarını kapsıyor. Biz buna Türk hassasiyeti diyoruz. Kendisinin de Türklüğü kalın olacak ki, şu tavsiyesinde niyetini gayet belli ediyor:

"Meseleyi küçücük kalmış topraklarımızın içinde ve sadece iktidardakilerin gitmesikalması şeklide gördüğümüz sürece iri bir adım atamayacağımızı biliyoruz. Bu nedenle PALAYI, Amerikası, Avrupası, Rusyası, Çini ve yerli işbirlikçileriyle birlikte, bunların ekonomi kadar, sanata, düşünceye, basına, kültüre, edebiyata ve bilim çalışmalarına yayılan etkilerini, bunların kurumlarını biçecek şekilde ENLİ tutmak gerekiyor."

Hüseyin Durukan'ın sunuş yazısıyla açılan "Bir Değirmendir Bu Dünya", dört bölümden oluşuyor. İlk bölümde "Cihad ve Arınma" başlığıyla Zarifoğlu sert başlıyor. İbadetlerimizde, yaşantımızda, ülkemizde ve dünyada taşıma mesuliyetine sahibi olduğumuz yegane ehliyetin Müslümanlığımız olduğunu anlatıyor.

"Eskiler dünya malına rağbet etmediler. Ateşmiş gibi ondan kaçtılar. Yeteri kadar sahip olduktan sonra, fazlasının hesabını verememekten korktular. Yeteri kadarına sahip olma konusunda da titiz davrandılar, helal sınırının ad hep biraz gerisinde kalmaya gayret ettiler. Ve daima şu ölçüyü elden kaçırmadılar: “Gözünüz yukarıda olmasın. Sonra haset eder, kıskanır, nankörlük edersiniz. Aşağıya bakın da halinize şükür edenlerden olun. (Hadis, mealen)"

İkinci bölüm olan "Modern Zamanlar"da; bir babanın eve erken gelmesinin öneminden güzellik ve moda itirazına, evimizde ve ailemizde neleri gözden kaçırdığımızdan TRT'nin bazı programlarına kadar çok ciddi meseleler yer alıyor. Cemil Meriç'in televizyon kültürünü tanımayıp kitabı vurgulayan ve "Televizyon, şuurdaki son pırıltıları da yok eden bir cehennem makinesidir" sözünü hatırlatan şu sözleri, hepimize ders olacak nitelikte:

"Televizyon bir şamardır. Kendi elimizle hanemizde kendi elimizle suratımıza inen büyük bir şamar. Bize neler yasak, şunlar bunlar. İşte bu yasakları, bu haramları televizyonun bizim hanemizin içine kadar getirir her çeşidini, barını, umumhanesini, meyhanesini ve biz oturur Müslümanlığımızla, karımız kızımızla onu seyrederiz. Ve sonra da deriz ki, nasıl oluyor da mukaddesatımız elden giderken, bize vururlarken ses etmez, vurana vurmayız. Düşünün bakalım televizyon karşısında muhallebi gibi gevşemiş bir Müslümanda değil cihad etmek, acaba kalkıp bir farzı ifa edecek kuvvet ve istek kalmışmıdır."

Üçüncü bölüm "Bir Arpa Boyu Yol" adında. Burada sevgi, dürüstlük, kazıklanmak, istismar edilen şeyler, batı milletindeki farklılaşma tezâhürleri, yabanilerle dost olmanın kuralları, silahlı sömürü, aşı, at ve eşek mezbahaları, yurt dışı çilesi gibi birbirinden farklı konular yer alıyor. Bu bölüm arasında yer alan "Avrupa, Avrupalı olmayana kapalıdır" başlığı, aslında bu bölümün de özeti oluyor.

"Şöyle demiş bir yamyam, köyüne gelen Batılı bir antropologa: “Biz insanları yemek için ancak ihtiyacımız miktarınca öldürüyoruz. Ama ya siz..."

"Kanayan Yaralarımız", dördüncü bölümün adı. Cahit Zarifoğlu'nun bu bölümdeki yazıları Afganistan'dan Suriye'ye, Türkistan'dan Filipinler'e, İran'dan İngiltere'ye kadar gündemi fikirleriyle aktarmasından oluşuyor. Ne yazık ki değişen hiçbir şey yok, hâlâ her şey Zarifoğlu'nun yazdığı gibi. Dünyada kanamayan bir tek Müslüman yarası yok. Her şey hâlâ taptaze. "Bize ne onlardan bunlardan?" diyenlere ise sözü apaçık:

"Bizler, İstiklal harbini birkaç kişinin eseri ve hüneri zanneden dar görüşlü zavallılar… Ne çabuk unuttuk, Hindli, Afganlı, Cezayirli, Libyalı kahramanların Anadolu’da İslâm için İstiklalimiz için şehid düştüklerini!.."

Son, yani beşinci bölüme "Çeşitlemeler" adı verilmiş. Biraz Ankara, biraz İstanbul, turizm, bugünün sokakları, dostluk gayretleri ve tutkularımız bu kısa bölümün içeriğini teşkil ediyor. Tıpkı şiirleri gibi burada şairane bakışıyla bize bir seyir alanı açıyor Zarifoğlu.

"Annemi ziyaret ettim. Her zamanki gibi, daha çocukluğumdaki gibi, yine akşamın alacasında, pencereye yaslanmış birilerini yani bizlerden birilerini gözlüyor. Başörtüsü, yaşlılığı ve eve geç kalanlar için daima hazır tuttuğu meraklı meraklanmasıyla."

Biz Müslümanların iki bayramından biri olan Kurban'a sayılı günler kala, Zarifoğlu'nun şu zarif sözlerini de aktarmak gerekiyor:

"Maişet derdi hepimizin baş meselesi. Kurban Bayramı’nda “borcumuz var, bize düşmez” diye kurban kesmiyoruz. Acaba ne borcumuz vardı? Ekmek parası bulamıyorduk da ona mı borçlandık? Yoksa koltuk takımına, buzdolabına, mukaddesat düşmanı programları izleten televizyona, çamaşır makinesine yatıracağımız taksitlerimiz mi var?"

Umarım kitabın derdini anlatabilmişimdir. Çünkü kitabın derdi insanı, bizi ilgilendiriyor. Cahit Zarifoğlu derdini yüklemek için hâlâ ve hâlâ bizi çağırıyor, yükünü omuzlamaya davet ediyor. Dünyada dönen tüm değirmenleri anlatırken bir hadis-i şerife sıkı sıkı bağlı olduğunu da belli ediyor:

"İslâm’ın değirmeni durmadan dönecektir. Siz hep bu değirmenin döndüğü, mücadelenin devam ettiği yerde bulunun. Agâh olun. Kur’an’la Sultan ayrılacaktır. Siz kendinizi Kitap’tan ne ayrı tutun, ne de kitabın ayrı ayrı değerlendirilmesine meydan verin, tefrika etmeyin. Üzerinize, kendi lehlerine hüküm verdikleri gibi size hüküm vermeyen ümera gelecektir. Eğer onlara karşı isyan ederseniz sizi öldürürler. Eğer onlara itaat ederseniz sizi saptırırlar. Dediler ki öyleyse ne yapalım ey Allah’ın Resulü? Dedi ki: Meryemoğlu İsa’nın ashabının yaptığını yapın. Onlar testerelerle biçilip çarmıha bağlandılar, yine de vazgeçmediler. Allah’a itaatte ölmek, Allah’a masiyetteki hayattan hayırlıdır."

Vesselâm.

Yağız Gönüler
twitter.com/ekmekvemushaf

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder